Prachtig om de blije kant van donatie mee te kunnen maken!
Mijn naam is Jikke de Vries. Ik ben werkzaam als donatiecoördinator in het UMCG, maar ook in het WZA in Assen en in het OZG in Scheemda. Afgelopen juni ben ik als buddy van Sita Wielenga de Mont Ventoux op gefietst.
Donatiecoördinator
Een donatiecoördinator werkt vooral aan voorwaarden om de donatiemogelijkheid in de ziekenhuizen te vergroten en roert zich dus in het gebied van iedere arts die met overlijden te maken krijgt. Dan gaat het meestal om weefseldonatie. Dat komt veel meer voor dan orgaandonatie: ongeveer 50% van de overledenen is medisch gezien geschikt om weefsels te doneren, terwijl dat bij orgaandonatie minder dan 1% is van de overledenen. Hoewel het verschillende procedures zijn is het volgens mij belangrijk om orgaan- én weefseldonatie steeds weer onder de aandacht te brengen, zodat het praten over donatie vanzelfsprekender wordt. In de verschillende ziekenhuizen zorg ik ervoor dat protocollen over donatie op orde zijn en dat informatie over donatie binnen handbereik is. Ik verzamel en registreer gegevens die iets zeggen over hoe groot de kennis is over donatie in een ziekenhuis of afdeling, maar ook of er andere factoren zijn die donatie kunnen bemoeilijken.
Scholing
Het leukste vind ik het geven van scholing. Daarbij heb ik contact met vooral jonge artsen die ik het belangrijkste kan bijbrengen over donorherkenning, donorregister en wat besproken kan worden met nabestaanden n.a.v. de uitkomst van het donorregister. Daar komt genoeg werk uit voort. Hoewel het werk wat ik doe wel belangrijk is vind ik het af en toe ook wel pittig. Je beweegt weinig, zit veel achter het bureau en eerlijk is eerlijk, het bespreken van orgaan- en weefseldonatie is altijd in samenhang met verlies en rouw en daar hebben de artsen die ik scholing geef ook mee te maken. Het kan soms wat somber zijn, mijn baan. Maar dat is niet uitzonderlijk in een ziekenhuis natuurlijk.
Ik heb me opgegeven als buddy/medisch begeleider voor de beklimming van de Mont Ventoux
Beklimming van de Mont Ventoux
Ik maakte kennis met de ‘cyclingclub’ bij een lezing over ‘Transplantoux’. Deze lezing werd gegeven door Laura Bruinenberg (ex-collega) en Erik Wijtsma. Er werd een video getoond van de aankomst op de top van de Mont Ventoux. Ik was onder de indruk. En het raakte mij ook. De wil om te leven spatte er van af. De wil om optimaal te leven. Te bewegen, vooruit te komen en daar aan te werken. De beklimming van de Mont Ventoux was en is de hoofdprijs. Niet alleen voor de fietsers zelf maar vooral voor hun donor. Dat greep me vooral aan: die dankbaarheid aan hun donor, voor het leven dat ze terug hadden gekregen.
Sinds dit jaar fiets ik mee met trainingsdagen van de cyclingclub. Achter dat bureau vandaan en in beweging! Mijzelf voeden met de ervaringen van de mensen, waar ik dit werk o.a. voor doe. Lekker fietsen is ook goed voor mijn lijf. Ik heb me opgegeven als buddy/medisch begeleider voor deze Transplantoux. Het evenement zou aanvankelijk plaatsvinden in 2021, maar is verplaatst naar juni 2022. Dat was voor een aantal mensen best een teleurstelling, maar het gezamenlijk trainen was er door de covid-19 ook behoorlijk bij ingeschoten. Daar pluk ik nu de vruchten van: meer tijd om mij voor te bereiden en een volwaardige buddy (qua conditie) te worden, maar vooral meer tijd om op te trekken met de mensen wiens leven een nieuwe kans heeft gekregen en meer tijd om samen te werken aan zo’n mooi doel.
Jikkes conditie bleek meer dan voldoende de top te bereiken. Sita moest helaas vlak voor de top met een blessure voortijdig afhaken.
