DAGBOEK 2022: Met Give&Live op de fiets de Mont Ventoux omhoog
DAG 1, woensdag 22 juni 2022: De Heenreis
Na de afgelaste editie 2021 vanwege corona, is het dan nu ècht zover: we gaan de uitdaging weer aan om de Mont Ventoux samen op te fietsen! En samen wil hier zeggen: getransplanteerden, hun buddies en overige betrokkenen. Omdat corona toch weer een beetje aantrekt, testen alle deelnemers zich op de dinsdag vóór vertrek nog op aanwezigheid van het virus in hun lichaam. Gelukkig: alle testen zijn negatief. Zaterdag moet het dan uiteindelijk gaan gebeuren, maar eerst maar zien dat we onze bestemming gaan bereiken. Het is onrustig in het land, vanwege boze boeren die een (stikstof)crisis hebben te bestrijden en het asfalt gebruiken om aandacht daarvoor te genereren. Hun volgende actie staat gepland voor uitgerekend “onze” woensdagmorgen van vertrek. Omdat zowel het tijdstip als de plekken waar deze boeren het asfalt zullen gaan bezetten nog onduidelijk zijn, is het aanvankelijke vertrektijdstip van woensdag 04.00u met 5 uren vervroegd. Verstandig! Zo kunnen we oponthoud door wegblokkades van deze boze boeren wellicht voorkomen. Vanaf dinsdag 23 uur is het derhalve al één en al bedrijvigheid op de parkeerplaats van busbedrijf IJsseltours in Zwolle. Rondom de bus speelt zich dan al een allerhartelijkst begroetingsritueel af. Een ritueel dat telkens een nieuw gezicht krijgt, vanwege de weer nieuw aangekomen deelnemers. De deelnemers hebben elkaar veelal alweer een tijdje niet meer gezien, en gemist kennelijk. Her en der wordt er zelfs al flink bijgekletst. Ondertussen laden de ijverigen de bagage, waaronder zo’n 50 veelal (zeer) chique fietsen in de niet-perfecte fietsaanhanger van de bus, in de bus zelf en in de extra bestelbus. Het eerste verbeterpuntje voor de editie 2024 heeft zich al aangediend…
Dan is het zover: instappen geblazen. Ieder zoekt een plekje aan boord en de bus vertrekt eerst maar eens naar Nederweert, waar ook de zuiderlingen, met hun fietsen, nog in zullen stappen. Het gekakel in de bus is niet van de lucht: gezellig! Er worden voedselpakketjes uitgereikt, die dankbaar worden geopend en aangesproken. Kortom: we zijn op weg, het lijkt wel een schoolreisje 😉
Na de Nederlandse grens proberen de meesten toch maar wat te slapen, of ten minste wat rust te pakken. Een moeder en dochter zijn zo intens verkronkeld, dat nauwelijks nog te zien is welke ledematen aan wie toebehoren. Vooral voor de wat langere reizigers blijft het behelpen in de krappe bus, maar dat je zelf verder niets hoeft te doen is ook wel weer fijn. Voor de slechte slapers en de mensen met de kleine blaas zijn er gelukkig redelijk veel stops. Helaas worden we ook geconfronteerd met een omleiding in en rond Luik en een korte file, waardoor we uiteindelijk maar liefst 17½ uur onderweg zullen zijn. Een half uurtje voor aankomst wordt het gezelschap er op opmerkzaam gemaakt dat de berg van bestemming in de verte reeds gloort. Altijd weer indrukwekkend! Gepaste opwinding maakt zich dan ook van de meesten in de bus meester. Het laatste stuk meanderen we als een ware toeristenbus door het departement Drôme. Vooral de vergezichten en de bloeiende, uitgestrekte lavendelvelden spreken tot de verbeelding. We zijn op tijd in Montbrun-les-Bains, vooral voor het avondeten, maar ook om het terras bij de eettent en onze huisjes een beetje in te richten en alles voor de volgende dag klaar te zetten. Na een heerlijk avondeten in een gezellige setting zoekt de meute op tijd zijn slaapplekje op, waarna al ras de oogjes toe gaan, morgen is er immers weer een dag…
DAG 2, donderdag 23 juni 2022: Dag Der Gewenning
De dag begint met een, geheel op het verrichten van sportieve prestaties gericht, zeer uitgebreid ontbijt, door onze fantastische catering in alle vroegte klaargezet. Aan het ontbijt wordt het dagprogramma uitgelegd.
De zon schijnt, een perfect moment voor fotograaf Gerrit om groepsfoto’s te maken: van de mensen die een transplantaat hebben ontvangen, die een orgaan hebben gedoneerd en van de mensen die familieleden gedenken die inmiddels zijn overleden, na geleefd te hebben met een getransplanteerd orgaan. Verder een foto van de medici die als buddy belangeloos meefietsen en ten slotte een foto met alle deelnemers met de nieuwe GenDx vlag. Daarbij geeft Erik een korte en heldere uitleg over hetgeen sponsor GenDx allemaal doet.
Daarna is het tijd om te gaan fietsen. Er zijn 4 groepen samengesteld, waarbij iedere groep zijn eigen route en afstand zal fietsen. Zo kan ieder op zijn eigen niveau inrijden. Met gevulde bidons en opgepompte bandjes vertrekken we. De enorme rotsformaties zien er weer overweldigend en soms zelfs dreigend uit; even weer aan wennen. Aanvankelijk schijnt de zon en oogt alles prachtig, met name de talrijke paars gekleurde lavendelvelden ogen indrukwekkend, maar de donkere wolken aan de westkant blijven daar niet en komen over ons heen. Een pittig koude bui overvalt ons. Overal wordt zoveel mogelijk geschuild, de één doet dat creatiever dan de ander, maar nat worden we vrijwel allemaal.
Gelukkig wint de zon het weer van de wolken. Sita’s natte remmen functioneren helaas niet zo best meer, waarop ze door Andrea nadrukkelijk wordt gesommeerd in Froukjes Bezembus plaats te nemen. En dat gebeurt. Er zijn ook mensen die besluiten verder met een kortere route mee te rijden. De 95-kilometergroep maakt vandaag maar liefst 1000 hoogtemeters, waarbij het niet lukt om als groep bij elkaar te blijven; klimmen is niet voor iedereen even makkelijk maar er fietst geen getransplanteerde alleen. Voor de ononderbroken klim van 1400 meter de Mont Ventoux omhoog zaterdag, moet ook energie worden gespaard en ieder doet dat op zijn of haar eigen wijze. Het laatste stukje naar de huisjes is steil: ca. 15% stijging, de dapperen en de beteren trotseren deze helling, maar velen lopen toch even met de fiets aan de hand naar boven; héél begrijpelijk.
Na terugkomst op het park kan de verloren energie en het verloren vocht direct worden aangevuld; de catering staat de hele dag klaar om iedereen van al het nodige en onnodige te voorzien en vereist een uitgekiende organisatie. Dan valt het gepeupel uiteen in mensen die gaan douchen, of nog even op de tafel kruipen bij masseuse Froukje. De kreuntjes zijn tot ver in de omtrek te horen. Fotograaf Gerrit stuurt zijn foto’s naar Anouk en onze eigen vakkundig mecanicien Jelte maakt maar liefst 12 fietsen (weer) rijklaar voor de volgende dag. En dan staat er een uitgebreide, gezonde, heerlijke maaltijd klaar. De dreigende donkere lucht maakt de plaatsen onder het overdekte deel van het terras ineens extra aantrekkelijk. En nu komen de verhalen los: van de dag, maar ook van ervaringen en de connectie met transplanteren. Er wordt nog uitgelegd dat er op vrijdag diverse gedenkstenen op de Mont Ventoux worden gelegd die door Hetty (ook getransplanteerd: longen) zeer kunstig zijn gemaakt. Dit maakt bij iedereen wel wat los: we zijn na de beklimming in 2019 Hans, Jakob en Frits kwijtgeraakt en de direct betrokkenen zullen het plaatsen van de gedenkstenen bij het Simpsonmonument morgen bijwonen. Hetty heeft ook voor iedere getransplanteerde klimmer een prachtig stenen monumentje vervaardigd. Klasse! In de volgende gesprekken komt telkens naar voren hoe afhankelijk we zijn van medische zorg en ondersteuning en niet alleen bij dit evenement. We zijn ons bewust dat ook de medische techniek en kennis, zoals ook door GenDx geleverd, het mogelijk maakt om dit vandaag en morgen te mogen beleven. Zo sluipt de avond voorbij en wordt de gang naar de bedjes ingezet. Morgen is er weer een dag en voor velen een rustdag.
DAG 3, vrijdag 24 juni 2022: The Day Before
De knusse huisjes bieden de meesten van ons wederom een goede nachtrust. Bij het krieken van de dag worden de plannen voor de rest van de dag al gemaakt, maar door menigeen net zo snel ook weer bijgesteld. Dit vanwege de te verwachten regen, al zou je dat niet zeggen als je de Mont Ventoux ‘s ochtends vroeg zo helder aan de einder in het zonlicht ziet stralen. Al vóór het ontbijt onttrekken wolken échter de berg en het hemelsblauwe firmament al aan ons zicht.
De meesten zijn ‘’verstandig” en maken er een toeristische wandeldag of uitrustdag van. Zo is er in Montbrun, boven op de heuvel een prachtige kerk te bewonderen. Een groep sportievelingen en fanatici besluit echter toch de Ventoux op te fietsen, de meeste van hen hebben het immers al vaker gedaan: fluitje van een cent. Alleen de weersverwachting is niet gunstig, er zal onderweg geschuild moeten worden en dat is moeilijk in te plannen. Gelukkig keren allen aan het eind van de middag weer ongeschonden terug, inmiddels weer fietsend onder een stralend zonnetje.
De herdenkers die deze vrijdag de Ventoux opgaan om gedenkstenen te leggen bij het Simpsonmonument besluiten wijselijk om dit toch maar niet op de fiets te gaan doen, maar om met de auto te gaan. Gelukkig is het bij aankomst bij het Tom Simpsonmonument nog net droog, zodat in rust en met respect de meegebrachte gedenkstenen neergelegd kunnen worden. Het is goed om hier even bij stil te staan, het succes van transplantatie is niet onbeperkt of alleen maar feest. Hoe zeer we ons best ook doen. Tijdens het losbarstende noodweer rijden ze naar Montbrun-les-Bains terug, alwaar de cateringploeg met man en macht de tenten aan de grond heeft weten te houden.
De medische buddy’s fietsen vandaag hun eigen ronde. Morgen moeten ze bij hun “atleten” blijven dus vandaag kunnen ze op geheel eigen wijze helemaal losgaan. Een paar betere fietsers-getransplanteerden fietsen met hen mee. In totaal vier cols zullen er beklommen worden, waarvan drie met een top boven de 1000 meter. Op deze toppen lijkt het wel herfst: harde wind en regenvlagen. Als er ook nog eens onweer losbarst wordt zo veilig het kan een plekje gevonden om te schuilen. Dit lukt maar ten dele. Na een half uur kan de tocht koud en nat worden hervat; een bijzondere berg, een bijzondere ervaring. Gedurende de afdaling lijkt het dan weer lente, waarna in een zomers dal wordt geëindigd. Op de top wordt 11oC gemeten, in het dal 31 oC. In een restaurant kan iedereen weer een beetje op temperatuur komen. Daar vallen mooie verhalen van deze medici te beluisteren. Respectvol wordt over patiënten en de begeleidende taak van de komende dag gesproken. “Hoe zullen we het doen?”, “Waar verwachten we problemen?”, “Heeft er iemand extra hulp nodig?” Goed gezelschap dus en niet onbelangrijk, allen met ruime fietservaring in de bergen. De fietsers-getransplanteerden hebben deze dag een hoop van ze opgestoken, en dat op meerdere fronten.
In 2019 is overwogen om getransplanteerden ook de mogelijkheid te geven de Mont Ventoux op te wandelen. Daar is toen geen uitvoering aan gegeven. Ook niet in 2022. Om zo’n beklimming eens te beleven hebben Jannie en Gerrit (donor, nier ontvanger en vooral fotograaf) zich dapper voorgenomen om vandaag vanaf Chateau Renard naar de top van de Mont Ventoux te wandelen. Weliswaar met veiligheid en gezond verstand voorop, maar toch. De verwachting van regen op de Mont Ventoux deze dag doet echter meteen een beroep op dit gezonde verstand, met als gevolg dat de route wordt herzien. Nieuw doel wordt de startplaats van morgen: Sault. Vanaf Montbrun-les-Bains en weer retour toch altijd nog een respectabele 25km.
De wandeling begint onder een stralend zonnetje, geen vuiltje aan de lucht. De weg is te karakteriseren als vals plat en blijft dit zo’n beetje ook, helemaal tot aan Sault. Montbrun-les-Bains ligt op 580m boven zeeniveau en Sault op 770m. Een gemiddelde stijging van 4%: Onderweg zijn talrijke uitgestrekte lavendelvelden te bewonderen. Bij elk zuchtje wind overlaadt de geur van lavendel de omgeving compleet: een genot voor de neus. Bij een oud schuurtje aangekomen zijn de onvervalste klanken van een trompet te horen: in het schuurtje nemen we een kijkje, alwaar een Fransman de mooiste tonen blaast. Hij doet een poging een kortere route binnendoor naar Sault te gebaren, maar of op die route ook zulke prachtige lavendelvelden zijn te bewonderen blijft een vraagteken, derhalve wordt de oorspronkelijke route maar voortgezet. Ook de trompettist zet zijn geblaas voort. Het trompetgeschal blijft achter en sterft langzaam weg, net als de laatste zonnestralen. Donkere wolken schuiven voor de zon, in de verte dondert het. En dan ineens komen regen en hagel met bakken uit de lucht vallen. Een goede schuilplaats is in de directe omgeving niet te vinden, een plek in het struikgewas lijkt de minst slechte oplossing, maar geeft nauwelijks beschutting tegen de regen. Verderop staat een grote boom die iets meer beschutting biedt, maar het kwaad is al geschied: drijfnat schuilen onder deze boom. De hagel is gestopt, de regen wordt minder, er wordt een nòg betere schuilplek gevonden: onder een lekkende overhangende goot van een oud schuurtje. Wind en regen worden voor even verslagen. En dan kan de tocht worden hervat, met druppende kleding en soppende schoenen. Na een paar kilometer sopwandelen wordt bij een restaurant in Aurel een plek gevonden om de kleren uit te wringen en ook zelf weer een beetje op te drogen, dit terwijl onder het genot van een Franse hap het lichaam ook weer opwarmt. Daarna wordt het karakteristieke Aurel verlaten. De natte lavendel geeft een boost aan de geurbeleving. Met deze heerlijke geur in de neus en door de dampen die vanaf het asfalt omhoog stijgen gaat het verder bergop, richting Sault. De wolken verdampen en het uitzicht wordt alsmaar mooier. In de verte is zelfs de Top van de Kale Berg alweer te zien: majestueus. Uiteindelijk wordt Sault bereikt, waar Sporza nadrukkelijk in het parkje van de start van de beklimming aanwezig is: alles wordt in stelling gebracht voor de dag van morgen. Op een brandende muur krijgt de zon de gelegenheid om het laatste vocht uit jassen en sokken te doen verdampen. Op de terrassen zijn de roze shirts van Give&Live een opvallende en bekende verschijning. En ook op de weg schieten de “rozen” regelmatig voorbij. Na gezellige terrasgesprekjes wordt er nog wat in het dorp geshopt en dan is het alweer tijd om terug te lopen naar Montbrun-les-Bains. En dat gaat heerlijk relaxt. Lekker in een lavendelgeur bergafwaarts en her en der nog wat fotootjes schieten. Een beetje lavendelgeur gaat stiekem mee terug naar Nederland. En dan komt in de verte de indrukwekkende bergwand met daarop de huisjes van Montbrun-les-Bains alweer in zicht, brandend in de zon. De wandeling is volbracht, een avontuur is ten einde gekomen. Vermoeiende voeten en een voldaan gevoel zijn getuige.
Na “thuiskomst” staat allen wederom een fantastisch avondeten te wachten, dat dankbaar wordt genuttigd. Onderwijl wordt de planning voor de zaterdag gedeeld. Een deel der deelnemers zal met busjes naar de start worden gebracht en eerder starten, de meesten fietsen echter zelf naar Sault en zien deze rit als een fijne warming-up. Al was het maar om de zenuwen er alvast een beetje uit te rijden. Er heerst deze avond een licht zenuwachtige sfeer van voorbereiden, nog een laatste check van de fiets, eten en drinken klaarzetten, de juiste kleding klaarleggen, enzovoorts. En dan vroeg naar bed, want morgen gaat om kwart voor zes de wekker: D-Day…
DAG 4, zaterdag 25 juni 2022: D-Day
Het is vroeg en fris, het weerstation met antenne torent uit boven de Mont Ventoux en geeft ons vanuit de verte statig een knipoog in de ochtendzon. Deze knipoog wordt door iedereen anders gezien, van grimmig, via uitdagend naar vriendelijk. In ieder geval is het weer dermate gunstig dat we de top vanaf ons verblijf kunnen zien en dat voorspelt een mooie dag!
De vroege vogels moeten het doen met een geïmproviseerd ontbijt, de bakker is immers ”pas” om zeven uur open. De catering is behulpzaam bij het vullen van bidons, tassen en zakken met drankjes, gelletjes, bananen en reepjes, we komen werkelijk niets tekort. Het lijkt wel alsof we een etmaal achter elkaar door moeten gaan fietsen. Het ziet er serieus uit.
Zoals afgesproken gaat een afvaardiging met de auto, maar de meesten draaien zichzelf warm in de geaccidenteerde rit van ruim 12 kilometer naar startplaats Sault. Niks mis mee. En ook daar staat weer voldoende te drinken en snelle koolhydraten voor verder onderweg. Dan worden we ineens gemaand om te vertrekken, waardoor een wat rommelig vertrek volgt. Maar op een gegeven moment rijdt iedereen, de juiste buddy bij de juiste getransplanteerde, samen op weg naar de top van de Mont Ventoux.
We beginnen met een stukje afdaling, dat gaat verdacht lekker. Dan volgt al snel de eerste stijging, waarop het even lastig is om het juiste tempo te vinden. De gedachte dat de laatste kilometers het zwaarst zijn wordt nu verwarrend. Maar gaandeweg wordt het tempo comfortabeler. Het is inhalen en gepasseerd worden. En als diegene een roze shirtje draagt volgt steevast een vriendelijke groet en aanmoediging. Aanmoedigingen die overigens ook in groten getale vanuit de berm te horen en lezen zijn, tranen trekkend af en toe. Het blijft wel oppassen, want van boven komen de eerste renners alweer naar beneden en dat doen ze veelal met een noodgang. Er vormen zich groepjes van gelijkgestemden, of beter gezegd tempogelijken. En vanzelfsprekend zijn buddy en “atleet” gedurende de beklimming onafscheidelijk: samen klimmen, samen drinken, samen eten, samen plassen, samen pauzeren en samen weer verder.
Een voor de meesten redelijk gemakkelijk stuk volgt tot aan middenstation Chalet Reynard, dat overigens ver voorbij het midden van onze tocht ligt. In principe kom je als je maar rustig genoeg fietst altijd wel boven en boven kan ook middenstation Chalet Reynard zijn, het is maar net wat de deelnemer deze dag gegeven wordt. Een topprestatie blijft het! Het eerste en belangrijkste doel van onze club is dat getransplanteerden op hun eigen niveau in beweging blijven gekoppeld aan een gezonde levensstijl.
Af en toe met elkaar trainen stimuleert, maakt dat je het gemakkelijker volhoudt. Dan pas komt het volgende doel en dat is mee naar Frankrijk. Daar fietsen we gezamenlijk een paar dagen gezellig in de rondte, berg- of heuvel op en weer af. En dan pas komt het laatste doel aan bod: De Mont Ventoux omhoog. Zeker niet onbelangrijk, de kers op de taart, maar ook zeker over te slaan. Al worden alleen de trainingsritten gereden en blijft D-Day beperkt tot het aanmoedigen op de top, dan nog is het doel gehaald.
Na Chalet Reynard begint de weg weer licht te stijgen, maar inmiddels zijn we wel wat gewend. Bovendien zijn de doorzettingsvermogens nu wel ingedaald. Langzaam fietsen we het bos uit en laten de boomgrens achter ons. We merken nu ècht dat we op een berg aan het fietsen zijn. De omgeving wordt ruiger, er staat meer wind en de zon heeft vrij spel en brandt ongenadig op onze gehelmde bolletjes, onze roze-zwarte tenues en ingesmeerde ontblote lichaamsdelen. De zendmast op het weerstation op de top is al snel goed zichtbaar en roept ons als het ware naar zich toe. De verschillen in klimtalent worden nu steeds duidelijker. Waar de één in een mooie cadans in één ruk ogenschijnlijk eenvoudig naar de top fietst, moet de ander na iedere bocht even de tijd nemen om weer een beetje op adem te komen. Maar waar we ook zijn, het duurt nooit lang om weer wat aanmoedigingen in ontvangst te mogen nemen. Of om Gerrit een fotootje te zien maken van een roze klimmer of van de top van de Mont Ventoux, waardoor hij te laat is om de passerende roze brigade op zijn beeld vast te leggen. Gerrit die werkelijk overal op de berg te vinden is…
Een paar kilometer voor de top ligt het fameuze en indrukwekkende Simpsonmonument. Veel renners stoppen hier even. De granieten trap ligt vol met gedenktekens, sinds gisteren dus ook de onze. Daarna gaat het rechts de bocht om en dan oppassen dat je niet volledig stilvalt. Dus met volle kracht vooruit. Pijn in de benen, maar er is geen keus. De meesten lukt dat aardig, zelfs zonder op de pedalen te gaan staan. Nog een bocht naar links, nog even doorbijten. In principe lijkt de tocht nu volbracht, althans, dat laatste stukje moet nog wel even worden gedaan. Vlak voor die één-na-laatste ongenadige bocht, waar de wilskracht belangrijker is dan de restant spierkracht, schiet Arno (lever ontvanger) in een vervelende beenkramp, waarop “toevalligerwijs” dochter Valérie net klaar staat om hem het op dat moment zo broodnodige duwtje in de rug te geven. De luide aanmoedigingen vanuit de roze wolk boven op de top komen de klimmers daar al tegemoet en dragen hen de laatste meters omhoog. Dit kan niet meer kapot: de steile bocht naar rechts wordt zo wijd mogelijk genomen om het steilste stuk te ontwijken en vervolgens blíjven zitten, zéker niet gaan lopen, geen denken aan. Onder de roze wolk door naar de laatste zeer korte bocht naar links. Het laatste stukje gaat gemakkelijker dan de helling doet vermoeden. En ook hier staat Gerrit alweer klaar met zijn camera om de aankomst voor eeuwig vast te leggen. Een luid, roze gejuich draagt de fietsers over de tijdregistratiematten van de finish: Missie volbracht!
En dan komt de ontlading, de traan en de lach, de omhelzing, hernieuwde kracht. Met familie, vrienden, relaties, andere mensen in het roze. Een gelukzalig gevoel met een hoge gunfactor daalt neer op de roze groep. Iedereen feliciteert elkaar en is blij met en voor elkaar. En dit gaat door tot de laatste vrouw in het roze ook boven is. En als de laatste felicitaties zijn uitgewisseld en alle fotootjes met veel vlagvertoon zijn geschoten wordt het tijd voor de afdaling. Sommige deelnemers geven voorkeur aan een afdaling in het busje van Froukje. Of rijden mee tot Chalet Reynard en beginnen daar de afdaling op zes kilometer van de top. Het steilste stuk heb je dan al achter de rug. Verstandig! Zo’n afdaling is ook zeker niet ongevaarlijk. Maar ook zó uitdagend en spannend…
Er wordt in kleine groepjes afgedaald. Het eerste stuk gaat enorm hard naar beneden en constant remmen kan nu eenmaal niet, snelheden van 40 tot ver boven de 50 km/h zijn zo gehaald. Bij de verzorgingspost verzamelen we ons weer, worden alle flessen weer bijgevuld om daarna in één keer naar Sault af te dalen, althans, eerst stoppen we nog even bij de ravitaillering, omdat de knie van Peter (ontving 2x een nieuwe lever) niet meer mee wil werken en samen met de rest van Peter en Peters’ fiets plaats moeten nemen in Froukjes Bezembus. Maar dan gaat het met middeleeuwse doodsverachting en plankgas naar Sault, al moet er de laatste kilometer nog wel eventjes een helling van 6% worden gemeesterd. De benen hebben daar dan weinig zin meer in. Bovendien moet deze beklimming in een verhit tenue gebeuren, omdat voor de koude afdaling extra kleding is aangetrokken en de temperatuur in het dal lekker zomers is. Toch nog even afzien dus, maar dan volgt de beloning op een terras in Sault met prachtig uitzicht op de Mont Ventoux, alwaar de verhalen al snel over de tafels gaan. Ze zullen niet meer stoppen tot de bus weer op zijn parkeerterrein in Zwolle staat…
Na de korte pauze in Sault is het afkicken geblazen in de 12km terugrit naar Montbrun-les-Bains. De diehards gaan ten slotte toch nog even de 15%-helling bij de huisjes omhoog, waar de benen hen vertellen dat het wel weer even mooi is geweest. Rust en herstel zijn nu aan de orde. Te beginnen met een drankje en een douche.
Nadat de fietsen weer hun plekje in bus en busje hebben ingenomen, staat er voor de berijders en anderen die avond een heerlijke barbecue klaar; uitgekiend eten met onder meer lekkere gezonde salades, vega- en gewone burgers, diverse pasta’s en wat dies meer zij, waarop een medisch buddy de wijze woorden spreekt: “Ik weet niet of ik over twee jaar weer mee ga om te fietsen, maar voor het eten ga ik zeker weer mee”. Er volgen nog wat organisatorische, maar ook mooie woorden van de organisatie, gasten Valérie en vriend Jeffrey verrassen de aanwezigen nog met een aantal mega flessen bubbeltjesdrank, waarna er onder het toeziend oog van de Kale Berg heerlijk wordt gegeten en gedronken en het nog lang gezellig is. Maar ook weer niet àl te lang, morgen is er immers nòg een dag. Vroeg dag…
DAG 5, zondag 26 juni 2022: En Retour
Vroeg, héél vroeg zo voelt het. Om kwart voor zes gaat de wekker alweer. Al raakt men zo langzamerhand wel aan deze vroege tijdstippen gewend. Maar nu snel de laatste spulletjes inpakken, beddengoed verzamelen en wegbrengen, samen met de vuilniszakken. De huisjes moeten schoon worden achtergelaten. Dat gaat met wisselend succes en zal nog een kleine financiële nabrander opleveren…
Snel ontbijten, tussendoor lunchpakketten klaarmaken, de tafels van de terrassen terug naar de huisjes brengen en dan de bus in. Een “Give&Live-kwartiertje” later dan afgesproken is het vertrekken geblazen. Gelukkig gaat de reis voorspoedig dit keer: geen vertraging of omleiding en dat scheelt.
Een mooi en bijzonder moment op de terugweg is altijd weer de “uitreiking der certificaten”, met als gepokt en gemazeld aangever Erik en dito afmaker Albert.
Deze keer gaat de uitreiking alfabetisch-lexicografisch en wel op voornaam. Erik pakt voor in de bus de microfoon ter hand en begint met een algemeen verhaal, waarin met name de tevredenheid over het verloop van editie 2022 doorklinkt. Toch valt de organisatie voor dit evenement niet te onderschatten. Hulp is dan ook gewenst: mensen die zich aangesproken voelen kunnen zich melden. Maar ook het waarom we dit traject zijn gestart krijgt nog de nodige aandacht. En dan begint de persoonlijke “uitreiking der certificaten”. Albert staat naast Erik en zit zich al met een grote glimlach op zijn Friese gelaat te verkneukelen om wat komen gaat. Eén voor één roept Erik een deelnemer naar voren, waarna Erik altijd wel een (meestal) leuke anekdote over deze deelnemer weet te melden. Dan reikt hij het certificaat uit en geeft hij de microfoon over aan Albert die op zijn beurt een kort interview van deze deelnemer afneemt, meestal vanuit een ludieke invalshoek. Ten slotte krijgt de deelnemer nog gelegenheid zich met een persoonlijk woordje tot de passagiers te richten. Een enkeling is daar snel klaar mee, de maximumtijd per persoon ligt op een kwartier, al wordt niemands verhaal afgebroken. Niet zelden leidt zo’n verhaal tot een mooi emotioneel moment, een welbegrepen moment, dat bij de meeste passagiers wel op bekend terrein landt. Al met al zijn we met een lach en een traan zo twee uur verder. De terugreis schiet mooi op…
Dan wordt de sfeer joliger. In afwijking van de heenreis wordt de muziek opgeschroefd. Verzoeknummers kunnen worden aangevraagd en worden ook gehonoreerd met als gevolg dat er massaal en luid wordt meegezongen. Zo kwam SKIK ‘Op Fietse’ voorbij, hoe toepasselijk wil je het hebben. Vanzelfsprekend kwam ook “het levenslied” frequent voorbij en de gezelligheid ten goede. De terugreis gaat daardoor steeds sneller en even na middernacht rijdt onze bus zijn parkeerplaats in Zwolle al weer op. Ook het afscheid is weer hartelijk, een beetje chaotischer misschien dan bij het vertrek. De één is moe en wil gewoon graag snel naar huis, de ander heeft nog oppas thuis zitten en wil deze oppas graag de kans geven die oppasplek een beetje tijdig te verlaten en van nog een ander wordt verwacht dat hij/zij de volgende morgen alweer voor dag en dauw aan het werk is. Gelukkig gaat het uitladen van de fietsen een heel stuk sneller dan het inladen, waardoor iedereen redelijk snel de parkeerplaats weer kan verlaten. Meestal heel tevreden maar in ieder geval een hele ervaring rijker. Onze lotgenoten hebben “a hell of a lot” genoten. De komende dagen kan de verwerking beginnen met het aanschouwen van de vele, vele foto’s, filmpjes, appjes en e-mails. Ergens eind november komen we dan weer bij elkaar voor de “evaluatie”, een weerzien in een reünie van gezelligheid. En over twee jaar? Dan zien we wel weer. Intussen richten we ons meteen verder op de mensen waar dit allemaal zo voor nodig is en gaan we door met bewegen zolang het kan en het ons gegeven is…
