Over fietsen gesproken.............
Frits Bramer
* 02-09-1950 † 06-02-2020
Mijn naam is Frits Bramer ik ben geboren op 02-09-1950.
Getransplanteerd in de nacht van 4 op 5 november 2011. Maar de titel wil daar wel iets over zeggen. Op 4 oktober reed ik nog naar Haaksbergen vanaf Hoogeveen (90 km) met een gemiddelde van 30 km. Niet gek zei mijn broer nog op die verjaardag. Ik ga dan wel weer met de auto terug hoor, maar een paar dagen later voelde ik me niet lekker. Doch het weekend erop had ik nog een feestje waar het eten me niet smaakte, toch maar de 10-e naar de huisarts die gelukkig direct zag dat het met mijn kleur niet goed was. In het Bethesda ziekenhuis werd ik gelukkig na een paar dagen onderzoek weer doorgestuurd naar het UMCG. Daar constateerde men leverfalen.
Wie had dat gedacht, een gezonde man (61) en dan zo’n uitslag!! Paardenmiddelen hielpen niet (zoals prednison e.d.) dus op de wachtlijst, ben je even nummer 1 van Nederland! Het ziekteproces ging abnormaal snel binnen drie weken ziek worden en een transplantatie.
Achteraf te snel ik had geen tijd om er van te schrikken en dus even bij stil te staan. Twee jaar later kwam alsnog de klap middels een burn-out.
Maar dan lees ik in ‘de overlevering’ van vorig jaar dat je met een groep getransplanteerden de Mont Ventoux op kan, dat sprak me gelijk aan.
Enthousiast heb ik me opgegeven en wil dat samen met mijn zoon als buddy graag doen.
In september 2018 zou ik een ERCP ondergaan omdat mijn galwegen wat dicht groeien, echter de ingreep werd afgebroken.
Hartstilstand, gereanimeerd en dus hart onderzoeken. Op 26 november jl heb ik het laatste onderzoek, een hartkatheterisatie, waaruit bleek dat er omleidingen moesten komen. Op 3 december heb ik die in het UMCG gehad, met een goed gevolg.
Nu ik dit schrijf (19 februari 2019 ) kom ik net van spinning. De eerste training na de hartrevalidatie verliep prima.
Dus ik voel me er klaar voor, ik ben nog meer gemotiveerd dan een jaartje geleden.
“Wie had dat gedacht, een gezonde man (61) en dan zo’n uitslag.”
Mijn doel is natuurlijk de Mont Ventoux, kennis te maken met medestrijders, en verder te gaan met deze ‘gezonde leefstijl’. Ik hoop nog vele jaren te genieten van mijn fiets, al wordt het misschien na jaren een E-bike.
– Vr. gr. Frits Bramer