Remi, Transplantoux deelnemer, eert zijn Sarah
Ik heb begin 2015 te horen gekregen dat ik na 30 jaar diabetes te hebben gehad mijn nierfunctie wel heel drastisch begon te dalen en dat dialyseren in ieder geval onvermijdelijk leek te worden. Sarah en ik hebben nog een mooie reis gemaakt naar Cuba (waar wil je nog heen?!) en zij heeft een gigantische surprise leve-het-leven feest georganiseerd met alle mensen die ik in mijn leven om me heen heb verzameld (wat wil je nog doen?!) In de zomer van 2015 ben ik geopereerd om de katheter te plaatsen voor de peritoneaal dialyse waarna het dialyseren binnen 2 weken begon.
Ik vond het een moeilijke en zware tijd maar heb me altijd gesteund gevoeld door mijn vriendin, ouders, zussen en vele vrienden. Ik heb me nooit bezig gehouden met wat niet meer ging. Toen ik niet meer kon fietsen heb ik de fiets in de schuur geparkeerd en ben gaan lopen. Van 20 km per dag naar 10 naar 5 naar 1 naar nog maar kleine stukjes.
Ik heb mezelf iedere dag een doel gesteld en was trots wanneer ik dat doel haalde. Zo konden we eigenlijk niet meer fatsoenlijk op vakantie dus hebben we een oude brandweerbus zo omgebouwd dat het dialyseapparaat erin kon staan en dat ik s’nachts kon dialyseren waar ik maar parkeerde.
Mijn omgeving heeft mij in staat gesteld om dingen te doen waarvan menigeen zei dat het op zijn minst niet verstandig was. We hebben een grotere auto gekocht zodat we op stedentrip konden door Europa. Wanneer mensen tegen ons zeiden dat iets niet kon dan begonnen wij te fantaseren hoe we dat toch gingen klaarspelen. Mijn opvatting dat er geen problemen bestaan maar uitsluitend oplossingen stamt uit deze periode van mijn leven. Ik heb heel veel geleerd door te knokken en hulp te accepteren. Voor al die vrienden en familie en in het bijzonder sarah trap ik straks tegen de berg omhoog.
“Ik heb mezelf iedere dag een doel gesteld en was trots wanneer ik dat doel haalde.”
In juni 2017 kregen we tijdens een van onze mini-vakanties in de buurt ivm poli-bezoek in Apeldoorn om 23.00 een telefoontje dat Groningen ons wou zien. Dialyse apparaat weer afgebouwd, Sarah onder de douche vandaan getrokken, honden in de bus (vergeten elektra af te koppelen waardoor een eindje snoer vanonder de motorkap vrolijk mee naar Groningen mocht) thuis DE tas gepakt en honden bij onze vriend Peter in bewaring gegeven om vervolgens tijdens de nacht van Assen naar Groningen te rijden.
We hebben onszelf wel 20 keer geknepen omdat we het niet konden geloven. Om 05.30 was het hoge woord eruit, de operatie gaat door. Moe maar ontspannen vertrok ik om op weg te gaan naar een hopelijk ander leven.
De operatie was geslaagd en de nier en panchreas deden en doen het allebei. 6 weken later mocht ik naar huis en begon ik met revalideren wat inhield dat ik de volgende dag de hele slaapcabine van onze camper gesloopt heb en opnieuw begon te bouwen. Lopen ging ook voorspoedig waarna ik ben gaan hardlopen en binnen 3 maanden liep ik lachend 10 km, binnen een half jaar een halve marathon en het hield en houdt niet op. Sindsdien ben ik ook geen diabeet meer en zit ik weer vol leven en ambitie. Ik heb meer plannen dan tijd en dat bevalt me prima. Ik zie het beklimmen van de Mont Ventoux als de tijd waarin ik zo ziek ben geweest, Luctor et Emergo, ik worstel en kom boven.
Ik besef me goed dat het leven zoals ik hem nu kan en mag leiden mij gegund is door iemand die bij leven heeft besloten om iemand anders de kans te bieden op een beter leven. Het lijkt me fijn om straks boven op de berg mijn anonieme held maar ook de verpleegkundigen van Apeldoorn DP, UMCG afd D4 va, en betrokken artsen maar zeker ook mijn ouders, zussen, vrienden en Sarah gepast te kunnen eren.