VAN DAL NAAR DE TOP
(Hans Pronker)
Hans Pronker
* 27-04-1966 † 28-04-2020
Hallo, ik ben Hans Pronker en ga mee doen met de mooiste “fietstocht” uit mijn leven. Mijn vrouw Petra en mijn zuster Nel fietsen ook mee op deze dag omdat wij samen een eerbetoon willen brengen aan allen die dit mogelijk hebben gemaakt.
Ongeveer een jaar of tien terug werd er bij mij longemfyseem vastgesteld. Langzamerhand ging de kwaliteit van leven achteruit en de laatste jaren was het of ik onder een grijze deken leefde. In 2017 mocht ik voor de screening voor een mogelijke longtransplantatie en vervolgens werd ik opgenomen op de wachtlijst. In maart 2018 ben ik de gelukkige ontvanger geworden van iemand z’n longen. Het mooiste geschenk wat iemand kan achterlaten heb ik mogen ontvangen. Nog liggend in het UMCG en al dromend over het leven uit het ziekenhuis besloten wij elektrische fietsen te gaan aanschaffen. Daarom in juni de eclectische fietsen aangeschaft en fluitend fietsen wij over Nederlands wegen. Zo blij dat dit toch allemaal mogelijk was met mijn nieuwe longen!
In oktober kreeg ik het telefoontje met de “mededeling” dat men in het UMCG wel dacht dat ik mee kon doen aan de Transplantoux! Hé? Ik heb net een elektrische fiets aangeschaft en ben daar zo blij mee en ineens ben ik misschien geschikt voor het beklimmen van de Mont Ventoux op een “gewone” fiets.
“In maart 2018 ben ik de gelukkige ontvanger geworden van iemand z’n longen. Het mooiste geschenk wat iemand kan achterlaten heb ik mogen ontvangen.”
Ik moest even slikken. We hadden tijdens onze eerste bijeenkomst van Harten twee wel gehoord van de Transpantoux maar totaal niet bedacht dat ik deze zou gaan rijden. We hadden in het verre verleden wel (op dat moment in onze ogen) martelaars gezien in Oostenrijk die de berg op fietsten. Wij zeiden dan nog wel eens tegen elkaar dat wij dat toch nooit gingen doen…
Ik liet het even berusten wat ik zou gaan doen en op 8 november ben ik samen met Petra en Nel naar de voorlichting gegaan. Ja het knopje enthousiast voor deze uitdaging ging die avond aan. Petra en Nel hadden vooraf bedacht dat zij de Mon Ventoux lopend wilden bedwingen. Maar tijdens de voorlichting kwamen zij op het idee om toch ook maar op de fiets te stappen omdat zij dan echt het met mij samen gingen doen.
Na de bijeenkomst zijn we lid geworden van een sportschool om alvast twee keer in de week te spinnen en krachtoefeningen te doen. In februari hebben wij onze Mont Ventoux fietsen aangeschaft. Spannend. Mijn eerste tocht ging niet lekker want ik had last van het operatiegebied. Het was echt afzien. Met een opzetstuur gaat het een stuk beter. Met z’n drieën proberen we naast de activiteiten in de sportschool ook iedere week een tocht te maken van minimaal 50 km. Eerlijk toegeven het is not a peace of cake maar het doel is voor ons belangrijker dan ons “gepijnigd lijf”. Onderweg vergeten we niet om af en toe een terras te pakken want het leven vieren we door inspanning en ontspanning.
Graag wil ik ervaren of mijn nieuwe ik dit aankan maar zeker voor het mooie doel, aandacht vragen voor donoren. En ik wil dit doen voor mijn donor. Er is een familie met verdriet en toch hebben ze het kunnen opbrengen, om in de emoties van het verlies, iemand een nieuw leven te gunnen. Diep respect. Want donoren geven zoveel mensen een nieuw leven. Ik heb een nieuw leven gekregen en dat gun ik iedereen.
Samen gaan we ervoor!