Erik Wijtsma is een actieve en sportieve man, vader van twee kinderen en een man met een missie. Erik is vastbesloten om het aantal donorregistraties te doen toenemen. Zijn passie en inzet voor deze missie komen niet uit de lucht vallen. Erik heeft zelf namelijk een nieuw leven gekregen door een donorlever. Vijftien jaar geleden werd bij Erik Primaire Scleroserende Cholangitis – kort gezegd: PSC-gediagnostiseerd. Bij deze aandoening geraken de galwegen in en rondom de lever ontstoken. Het resultaat is dat het gal niet goed wordt afgevoerd. In feite wordt het eigen lichaam in deze situatie vergiftigd. De eerste jaren was de ziekte met medicijnen nog controleerbaar. Echter, in 2008 verergerde de situatie. Erik kwam in het Amsterdams Medisch Centrum terecht, waar hij diverse ingrepen onderging om de galwegen door te prikken. Hier werd tevens tijdelijk een gal drain geplaatst. Daarnaast werden ook de galwegen dmv een stand opgerekt Na het plaatsen van de drain ging het enkele jaren goed, Erik was zelfs in staat om tijdens een van zijn vakanties met gal drain de Mount Ventoux te fietsen, zij het met moeite. Maar na drie jaar bleek dat de ingreep op langere termijn niet voldoende zou werken. Er volgden vele onderzoeken die uiteindelijk leidden tot een plek op de transplantatielijst. Een heftige periode brak aan waarin Erik almaar zieker werd, maar een daadwerkelijke transplantatie nog op zich zou laten wachten omdat Eriks meldscore relatief laag was. Ook de mentale gevolgen waren vergaand. Naar eigen zeggen, belandde Erik in een rouwproces waarin hij overal afscheid van ging nemen. Van een sportieve man die halve marathons liep en de Mount Ventoux fietste was Erik een patiënt geworden voor wie boodschappen doen al een gehele opgave was.
Tot die ene mooie, zonnige dag in mei 2012. Erik nam zijn dochtertje mee zwemmen in de recreatieplas achter zijn huis. Hij had aanzienlijk goed geslapen die middag en genoot van zijn dochter, spartelend in het water. Terwijl hij op de kant zat te kijken kwam zijn zoon aanrennen met groots nieuws: ‘Papa, ze hebben een lever voor je!’. Eriks eerste reactie was er een van ongeloof. Hij dacht dat zijn zoon een grap maakte. Maar ongeloof maakte plaats voor opwinding en spanning. Erik volgde zijn zoon naar huis, waar zijn tas voor het ziekenhuis standaard ingepakt stond ‘voor het geval dat’. Binnen de kortste keren stond er een ambulance voor de deur. Erik nam afscheid van zijn kinderen, hij wist immers niet hoe en of hij uit de operatie zou komen. Met een korte broek stapte hij vervolgens in de ambulance. Vol blijdschap, omdat hij wist dat hij het zonder een nieuwe lever niet zou redden. Met loeiende sirenes werd hij van Zwolle -zijn woonplaats- naar het Universitair Medisch Centrum te Groningen gereden. Na een operatie van twaalf uur ontwaakte Erik. Zijn eerste gedachte was: Is het gelukt? En dat was het! Op dat moment besefte Erik dat hij letterlijk en figuurlijk weer de berg op kon. Dat het diepste dal nu achter de rug was.
Eriks enorme wilskracht en doorzettingsvermogen kwamen hem in de tijd van revalidatie goed van pas. Na elf dagen verruilde hij zijn ziekenhuisbed voor zijn bed thuis en het duurde niet lang voordat hij weer op de hometrainer stond. Voor hem brak dankzij zijn nieuwe lever een nieuw leven aan. De dankbaarheid die hij voelt voor zijn donor stimuleert hem om nog meer uit dit leven te halen. Toen hij ziek werd maakte Erik lijstjes. Lijstjes met de dingen die hij per se nog wilde doen. Deze lijst bestaat nu onder meer uit sporten, fietsen, skiën en vakantievieren. Hij is van plan om alles ook daadwerkelijk te doen. Ook voor zijn kinderen. Erik: ‘Mijn kinderen onthouden niet dat ik een grote auto rijd, wel de leuke dingen die ik met hen doe.’ De transplantatie is inmiddels een ruim jaar geleden. In dit jaar heeft Erik zijn nieuwe lever flink op de proef gesteld, zo begon hij al vroeg met fietsen en buikspiertraining en hij heeft zelfs al twee keer een halve marathon gelopen. Deze sportieve man zoekt nu eenmaal graag de grenzen op. Eriks sportiviteit, inzet en ongelimiteerde wilskracht, gebruikt hij nu niet enkel om zijn eigen ‘tweede leven’ vorm te geven. Hij zet zich ook in voor anderen. Door het organiseren van marathons, het geven van voorlichting en het opzoeken van de publiciteit probeert hij donoren te werven. Zodat degenen die –net als hij- een donororgaan nodig hebben om door te kunnen leven, ook een tweede kans krijgen.